Say My Name

İlk başta her şey normal: nazik bir“merhaba”, biraz şakacı bir“nasılsın” ve battaniye gibi yumuşak bir ses. Sonra bir şey tıkırdadı. Ses aynı, ama kelimeler artık okşamıyor, batıyor. Cevapları dağınık, sanki başka bir şeyi düşünüyor gibi. Başka birini. Parça, sanki kıskançlık sahneye çıkmak yerine, yavaş bir tempoda podyuma çıkmış gibi geliyor - mükemmel bir saç modeli ve noktalama işaretleri olmayan sorularla. Burada bağırmıyorlar, burada sanki satır aralarında konuşuyorlar:"Eğer saklayacak bir şeyin yoksa - adımı söyle. Yüksek sesle. Kendinden emin bir şekilde. Eskisi gibi."Groove akıcı, sanki hala bunun sadece paranoya olduğuna inanmak istiyormuşsun gibi. Ama ritim daha iyi biliyor.