Duruyor Mu Yerinde

“Hala seviyorum” ile “artık çok geç” arasında donmuş gibi duran geceler vardır. O gecelerde her şey sessizdir: düşünceler bile uzun zaman önce gitmiş olanı uyandırmamak için parmak uçlarında yürür. Hava, son sigaranın dumanı gibi yoğundur ve sanki hafıza karşınızda oturuyormuş gibi gelir - sizin gömleğinizle, sizin kokunuzla, o inatçı bakışıyla.

Ve bahaneler çoktan bitmiş, geçmişle konuşmak da garip hale gelmiş olsa da, bu hikayeler yine de içimizde yaşıyor - söylenmemiş, sevilmeyen, affedilmemiş. Kader, mürekkep lekesi gibi, bir zamanlar “biz” dediğimiz şeyin hafif bir gölgesini yüzünde bıraktı. Ve bu satırın acısı geçene kadar yeni bir bölüm başlamayacak.