Antakya

Bir zamanlar tüm sokaklar seslerle doluydu ve dar sokaklarda rüzgar bile özel bir şekilde esiyordu - sıcaklık hissi uyandırıyordu. Şimdi bundan geriye sadece parçalar kaldı: terasta nane çayı kokusu, “kendi takımımızın” her zaman kazandığı eski stadyumun yansıması ve birinin “Habibi” şarkısını çalan hoparlörlerin gürültüsü. Her şey aynı gibi görünüyor - sadece insanlar daha az, kahkahalar daha az ve pazardaki maydanoz bile tatsız.

Şarkı, artık yanımızda olmayanların gülümsediği eski bir fotoğraf gibi. Onda sadece nostalji değil, bir tür sessiz anma ritüeli var: isimleri hatırlamak, onları yüksek sesle söylemek, yok olmalarına izin vermemek. Satır aralarında - acı haline gelen şehir ve hava haline gelen aşk var. Yine de sıcak geliyor. Sanki biri o sokaklarda yine çıplak ayakla yürümüş gibi - geçmişi geri getirmek için değil, “Hatırlıyorum” demek için.