Kaybettim

Boş bir oda orkestradan daha yüksek ses çıkarabilir. Özellikle de içindeki sessizlik o kadar inatçıysa, yankı bile geri dönmek istemez. Sanki duvarlar ayrılığın tüm ayrıntılarını biliyor ve unutulmaması için özel olarak fısıldıyor gibi. İlk başta onlarla tartışmak istersiniz, sonra sadece sessiz kalırsınız - çünkü argüman kalmamıştır, sadece artık yanınızda olmayan kişiye uzanma refleksi kalmıştır.

Ve gurur ile uykusuzluk arasında garip bir sükunet belirir. Sanki kalp karar vermiş gibidir: evet, acı verici, ama yine de yaşamak gerekiyor - müzik aracılığıyla bile olsa, her notanın hafifçe titrediği, sanki dudaklar nefes almadan “hoşçakal” demeyi hiç öğrenememiş gibi.