Yalancısın

Bazen aşk, sanki sadece su istemiş gibi sessizce ruha girer - ve sonra kapıyı menteşelerinden çıkarır ve veda etmeden gider. Geride, hiçbir değeri olmadığı ortaya çıkan yeminlerin yankısı ve hala kafanın bir köşesinde, rahatsız edici bir melodi gibi yaşayan bir gülümsemenin gölgesi kalır.

Bu sesin içinde, kalan kişinin acı itirafı ve tuhaf bir onuru vardır. Histeri yok, drama yok, sadece gök gürültüsünden sonra gelen sessizlik. Müzik yavaşça, neredeyse yapışkan bir şekilde akıyor, boş bir odadaki akşam ışığı gibi. Ve orada, bir yerlerde, yarım tonda, hala şu soru duyuluyor: “Şimdi o kırdığın kalbi kime vereceksin?”