Blood Moon

Gün batımı ile ayın aniden kırmızıya dönmesi arasında, içimde acı veren her şey durur. Sanki biri kalbimin yerine bir delik bırakmış gibi hissediyorum, ama şimdi o delikten boşluk değil, ışık görünüyor. Biraz soğuk, biraz garip, ama dürüst. Müzik dalgalar halinde geliyor ve her biri geçmişi biraz daha uzağa, hatırlamaktan korkulmayacak kadar uzağa sürüklüyor.

Her şey parçalara ayrılıyor gibi, ama nedense onları tekrar bir araya getirmek istemiyorum. Bırakın öyle olsun - pürüzlü kenarlarla, yüksek sesle “kurtarın” yerine sessiz bir “her şey yolunda” ile. Güneş kanlı aya batarken, acele etmemize gerek olmadığı, zaten yerinde olduğumuzu anlıyoruz.