мама, телефон

Bazen hayat sonsuz, parıldayan, yapışkan bir şerit haline gelir. Parmağınızla aşağı, aşağı, aşağı kaydırırsınız, ama orada her şey aynıdır: gri yüzler, tavsiyeler, yabancıların akşam yemekleri ve başarıları. Dünya sanki ekran gibi düzleşmiş, kendi yansıman bile artık güven vermiyor - bu yorgun gözlü, şarjı sürekli %3 olan adam da kim?

Komik, ama annem uyarmıştı. O zamanlar bunun sadece eski moda bir söylenti olduğunu düşünmüştüm. Şimdi ise bildirimler arasındaki sessizlik, gürültünün içinden geçen düşünceler, baharın eski hikayelerde kalmış olduğu garip hissi var. Ve sadece nefes almak, telefonu uzaklaştırmak ve camın arkasından yaşamak değil, gerçek hayatta yaşamak nasıl bir şey olduğunu hatırlamak istiyorum.