Fikcja jest modna

Sanki biri sonunda iç kontrolcüyü kapatmış ve sadece nefes almaya izin vermiş gibi. Analiz yok, endişeli “ya eğer”ler yok, sonsuz kişisel gelişim maratonları yok. Burada her şey nefes vermekle ilgili. Başkalarının beklentilerinin yükü altında kamburlaşmayan sırt ve bir an için içsel destek sohbetinin çığlıklarının sustuğu kafa.

Kulağa hafif, neredeyse steril geliyor, ama soğuk değil. Bu coşku değil, normallik, herkesin aradığı ve bulduğunda farkına varmadığı normallik. İroni şu ki, kolay yaşamayı öğrenmek için önce unutmayı öğrenmek gerekiyor. Eski, endişeli, başkalarının beğenilerine ve bakışlarına bağımlı olan kendini unutmayı.

Sonuç olarak, bu özgürlük marşı değil, istikrar için sessiz bir kadeh kaldırma. Bu gürültüde kaybolmamayı, bazen kaybolmak daha kolay gibi görünse bile, kaybolmamayı başarabilmeyi kutlamak için.