have mercy

Bas sesleri, sinirleri yıpratan bir kırıcı gibi. Her şey, yanmış izler ve hırsların dumanı içindeymiş gibi. Buradaki herkes, duyulmayacağından korkar gibi yüksek sesle konuşuyor, ama tüm bu cesaretin ardında, sesin kurtarabileceğine dair inatçı bir inanç beliriyor. Mecazi anlamda değil, kelimenin tam anlamıyla: bodrumdan, umutsuzluktan, “neredeyse pes etmekten” kurtarmak.

Burada sokakların romantizmi yok - sadece kendi kendilerine alay ve metanetle karışmış yanmış kalıntıları var. Kimin ne giydiği ve kimin ne attığı umurumda değil - önemli olan müziğin zırh gibi işe yaraması. Mikrofona “burada yalnız değilim” diye bağırmak, gösteriş değil, başka birinin de yankı olarak cevap vermesini istemek. Ve bu yankı, gerçekten var gibi görünüyor.