plastic

Vitrinlerin parıltısı ve telefonların flaşları, yeni bir bohem kült gibi - burada herkes parlamak istiyor, ama herkes bunun nedenini hatırlamıyor. Sanki ışıktan dokunmuş gibi, ama gözlerinde neon ışıklarıyla yanmış bir gökyüzü var. Aşağıda, herkes birkaç saniyelik şöhret için basamak olmaya hazır bir şehir kıpır kıpır. Yıldızların yerine plastik, yolun yerine podyum ve anlamın yerine şenlik - ama gürültülü, parlak, “olması gerektiği gibi”.

Ve tüm bunlar güzelce boğulmaya çalışmak gibi: şampanyada, beğenilerde, yabancıların bakışlarında. Bazıları aşk arıyor, bazıları sahne, bazıları ise sadece içsel gürültüyü kapatmak için bir bahane. Ama makyaj, ışık ve ototune katmanlarının altında küçük bir soru hala yaşıyor - peki tüm bunları çıkardığımızda, gerçek olan bir şey kalacak mı?