Name the Band

Dünya dönüyor, yanıp sönüyor ve uzun zamandır dinlenmesi gereken bir ampul gibi parlamalara dönüşüyor. Kelimeler ve gürültü arasında bir yerde kırılganlık hissi doğar - sanki biri çıplak elleriyle bir yıldızı tutuyor ve onun yakacağından korkuyor gibi. Her şey yumuşak, neredeyse şefkatli bir şekilde geliyor, ama bir çatlak var - o çatlak sayesinde şunu görebiliyorsunuz: acı yüksek sesli değil, sadece sessizce yaşıyor.

Bu, uykunun eşiğinde yapılan bir konuşma gibidir - biraz dağınık, tekrarlarla, sanki ikna etmek istermiş gibi: “istememiştim, gerçekten”. Işık yanıp sönüyor, ritim fısıldıyor ve arka planda bir yerde sıcaklık kalıyor - affetmekten değil, basit bir insani “üzüntü”den.