mes larmes sous les verres noirs

Yağmur, ağaç ve sessizliğe kızmış eski bir gitar kokuyor. Her şey, uzun zamandır ışık yakılmamış bir odadan geliyor gibi geliyor - sadece lambanın yumuşak ışığı ve pişmanlıkla dolu bir ses. Müzik, sonbahar yaprakları gibi hışırdıyor ve her akorda, veda etmeden giden o yazın geri getirilmeye çalışılıyor.

Burada sesli ağlamıyorlar, şarkı sözleri aracılığıyla ağlıyorlar: sessizce, güzelce, yorgun samimiyetin ritminde. Sahnesiz bir rock yıldızı, sadece beyaz eldivenli, çok uzun zamandır kendisiyle gerçekten konuşmamış bir adam. Dünya biraz çarpık, renkler solmuş, ama karanlığın içinden bile ışık sızıyor - o “acı yaprakları”ndan, şarkıya dönüştürülmüş olanlardan.