A Toro Pasao

Hafıza, artık kimsenin ihtiyaç duymadığı fotoğraflarla dolu eski bir telefon gibi arızalanıyor. Her şey varmış gibi görünüyordu, ama şimdi bulanık, sanki biri hayatın ekranına kahve dökmüş ve silmemiş gibi. Satır aralarında, uzun zamandır düzgün çalışmayan bir şeyi tamir etmeye çalışmaktan yorgunluk var.

Düşüncelerin artık yakalanamadığı, beynin aynı şeyi tekrar tekrar düşündüğü bir akşam gibi geliyor: “uyumalıyım”. Burada aşk bir trajedi değil, yeniden başlatmanın bile kurtaramayacağı sistematik bir hata. Ve tüm bu “tataratatara”ların arasında tanıdık bir şey duyuluyor - şaka altında saklanan tükenme ritmi. Her şey bitti, ama “kaydet” düğmesi yine de basılmış.