Grande

Bazen aşk, kapının çarpılmasıyla değil, sessiz bir “artık çok geç” ile biter. Ve o zaman başka bir savaş başlar - giden kişiyle değil, kendinle. Göğsünden sıkıca tutunan şeyi çıkarmaya çalışarak ve yanında yabancı bir koku olmadan yeniden nefes almayı öğrenmeye çalışarak.

Yine de bu kopuklukta garip bir güç vardır. Acıma yerine gözlerde parıltı, intikam yerine ise artık kimsenin adımını bozamayacağına dair bir güven belirir. Yaralar süs haline gelir, acı ise yeni versiyonunuz için en iyi kozmetik olur. Çünkü kalp prime time'da kırılsa bile, gösteri yine de devam eder. Sadece artık gereksiz oyuncular olmadan.