I

Dünya sabun köpüğü gibi parıldıyor - yanıp sönüyor, titriyor ve her an patlayacakmış gibi. Her şey geçici görünüyor: nefes, acı, hatta ışık. Ama bu kısa anda gerçek bir şeyi tutmak istiyorsunuz - bir dokunuş, bir bakış, yaşayanları yaşayanlarla birleştiren o iplik.

Müzik, sanki kalp uzun bir aradan sonra yeniden atmayı öğreniyormuş gibi çalıyor. Müzikte sözsüz bir konuşma var, her “teşekkür ederim” bir çığlıktan daha yüksek sesle yankılanıyor. Müzik, hayatı doğru bir şekilde korumak ne kadar zor ve yine de denemenin ne kadar önemli olduğunu anlatıyor - dünya parmaklarımızın altında ince cam gibi parçalanıyor olsa bile.