Forevermore

Bu seste hayaletle konuşmak gibi bir şey var - sanki odada bir gölge geçti ve hava yoğunlaştı. Etrafındaki her şey tanıdık gibi, ama biraz kaymış: yüzler, sesler, anılar - bir zamanlar tanıdık olan şeylerin yabancı kopyaları. Müzik, kibrit çaktıktan sonra çıkan duman gibi uzayıp gidiyor ve içinde ne kelimelerle ne de zamanla düzeltilemeyecek olan o “geç” kelimesi duyuluyor.

Bu, insanları değil, onlardaki yansımalarını bırakma hikayesidir. Soğuk, sıcak, sessizlik - her şey iç içe geçiyor ve geriye sadece bir rica kalıyor: “kapıyı açık bırak”. Geri dönmek için değil, sadece geçmişten gelen ışığın karanlığa biraz olsun düşmesi için.