Ex Machina

Sanki her şeyin ışıkla bulanıklaştığı bir rüya gibi - yüzler, kelimeler, hatta zaman. Sanki birazdan ulaşacak, tutacak, anlayacakmışsın gibi geliyor, ama ses soğuk camda nefes gibi dağılıyor. Bu müzikte her şey “neredeyse” üzerine kurulu: neredeyse yanındaydı, neredeyse söyledi, neredeyse başardı.

Filmdeki son sahne gibi, kahramanlar farklı yönlere ayrılıyorlar, ama istedikleri için değil, başka türlüsü mümkün olmadığı için. Sıcaklık ve hüzün, sis ve sabah gibi iç içe geçiyor, ve bunun altında, hala bırakmayan, inatçı ve sessiz bir hassasiyet var.