Sonbahar

Acı alışılmış bir iklim haline geldiğinde, nefes almak bile birinin vedasının yankısı gibi gelir. Dünya soluklaşır, sanki güneş doğduğu yeri unutmuş, gökyüzü de gökyüzü olmaktan yorulmuş gibi. Etrafımızdaki her şey sonbaharı soluyor - yaprakların ağaçlardan değil, içimizden düştüğü sonbaharı.

Ve yine de bu küllerin içinde insani bir şey yanıp sönüyor. Belki umut değil - sadece tekrar sıcaklığı hissetmek için yorgun bir arzu. Tekrar yaksa bile.