Asabiyet Meydanı

Şehir, her şeyin kaynadığı dev bir tencere gibi uğulduyor - ter, küfür, melankoli ve müzik, tek bir ritimde kaynaşıyor. Burada herkes sokak okulunun öğrencisi, sıraların yerine kaldırım kenarları, zil yerine ise kapı arkasından gelen boğuk bas sesi var. Hava sıcak, yapışkan ama canlı - duvarların bile dans ettiği bir parti gibi.

Burada altın yaldız yok - her şey dokunma, sezgi, sahtecilikten kurtaran o sokak sezgisiyle. Geceleri şişeler çınlar, kıvılcımlar uçuşur ve birileri mutlaka kader hakkında felsefe yaparken, diğerleri sadece daha sıcak bir yer ararlar. Ama bu gürültünün altında garip bir şefkat vardır: kendi insanlarına, pes etmeyenlere, fitil çoktan ıslanmış olsa bile yanmayı bilenlere karşı.

Müzik, hayatta kalmak için boğuk bir vaaz gibi geliyor - biraz kirli, biraz komik, ama titremeye kadar gerçek.