Nie was gehört

Şehir benzin ve bas sesleriyle nefes alıyor. Neon ışıklarında, uzun zamandır uyumayan yüzler yansıyor - sadece hareket ediyorlar, paralarını sayıyorlar, telefonlarını kontrol ediyorlar ve kendilerine “biraz daha, sonra yeter” diye söz veriyorlar. Her şey gürültülü, parlak ve hızdan çatırdıyor. Burada tesadüfi olan yok - herkes dakikanın değerini biliyor ve içi boş olsa bile yüzünü tutmayı biliyor.

Dünya sanki cam ve dumandan yapılmış gibi: parlıyor, ama kesiyor. Etiketlerin, kodların ve “Gucci”nin arasında, hayatta kalmak için inatçı bir arzu saklanıyor - güzel, gürültülü, zayıflık hakkı olmadan. Ve bu soğuk parıltının kendi romantizmi var: uyku yerine yol, plan yerine içgüdü, gelecek yerine sadece önünüzde yanıp sönen ışıklar varken.