Rulon

Karanlık camdan görünen gece Moskova: siyah kamyon, uzaktaki yanıp sönen ışıklar ve sanki hiç düzgün atmayı öğrenemeyen bir kalp gibi bas sesleri. Her şey aynı anda ve göz önünde - banknot ruloları, parlak Hugo kapüşonları, masadaki kartlar küçük kaderler gibi ve her durağın sadece yazar imzası olmayan bir günlükte bir satır daha olduğu hissi.

Dans bir anlaşma gibidir: müzik “dön” der ve vücut talimatlara göre yanıt verir - yarım saatlik zevk, sonra “taranmak” - ve tekrar yola çıkmak. Burada klasik anlamda romantizm yok, şehvet ve hesaplaşmanın karışımı var, ön koltuğa boşluğu, arkaya ise herkese iki “yıldız” yerleştiren yumuşak bir kader ironisi var.

Aynada bir köpek, saatte ikinci stóva, duşta bir kuyruklu yıldız: parlak, hızlı ve tehlikeli bir şekilde hoş. Sahne benzin, deri ve alışkanlıkların külleri kokuyor; burada onur gözlükler ve fularlarla ölçülüyor, huzur ise sadece telefondaki fotoğraflarda. Biraz hüzünlü mü? Belki. Ama nedense sıcak - sanki akşam sigarası gibi, hala eşlik ediyor.