Tańcz, Mamusiu, Tańcz

Sonunda, partinin unutulmuş kahramanlara ertelenmiş zevkin de bir tür hüzün olduğunu hatırlattığı fark ediliyor. Sönük projektör ışığında dumanlı gözler parlıyor, kırmızı tırnaklar uçuyor ve tüm bu teatral mozaik, sıradan bir geceyi aniden, elinde kumanda ile küçük bir devrime dönüştürüyor: gülmeyi ertelememek, dansı “sonraya” saklamamak. Her adımda hafif bir ironi var - sanki dünya yetişkinlerin dikkatsizliğine bir erteleme veriyor ve her şey “plastik” olsa bile yeniden parlak olmaya izin veriyor.

Toplanan bakışlar, kumbaradaki bozuk paralar gibi - parke üzerinde tek bir emin dönüşle kırılmaya hazır. İleri-geri, sola-sağa - basit bir özgürlük geometrisi ve buna hak, izin istemeyen bir sesle aniden ilan edilir. Eski ihtiyatın ritimde nasıl eridiğini izlemek sıcak ve biraz komik: burada dramdan değil, rujun parlaklığı ve şarkının sonuna kadar dans etmek gibi küçük mutluluklara sahip olma hakkından bahsediliyor.