Gone

Çizmelerdeki toz, sonsuz gökyüzü ve akorlar ile otoyol arasında uzanan zaman. Burada anlam aramıyorlar, sadece rüzgar onları yakalamaktan yorulana kadar yol almaya devam ediyorlar. Her bar, her şafak, her kayıp, kimsenin yazmayı planlamadığı ama yine de sonuna kadar okuduğu bir kitabın bölümü gibidir.

Bu müzikte viski tadı ve biraz felsefe var: sürekli yolda olmak ne kadar kolay kaybolabileceğini ve bunun tam da ev olduğunu anladığında ne kadar garip bir şekilde sakinleşebileceğini anlatıyor. Biraz yorgunluk, biraz romantizm ve son kamp ateşinin başında boğuk bir sesle anlatılan bir sürü hikaye. Her şey geçti, ama her şey kendine ait.