Leavin

Asfaltın sıcak olduğu, ancak çatlaklarla dolu bir yolun kokusu var - sanki hayat bu yoldan birkaç yüz kez fren yapmadan geçmiş gibi. Burada yorgunluk sızlanmıyor, avuç içinde söndürülmüş bir sigara gibi tıslıyor. Dışarıda zırh, içeride taş gibi davranamayacak kadar canlı bir şey.

Her satır, yaralar arasında bir nefes gibi geliyor: biri yine gitti, biri yine ihanet etti, ama önümüzde yine aynı “ilerlemeliyiz” var. Etrafındaki dünya pahalı spor ayakkabılar içindeki yılan çukuru ve değişmeyen tek şey, tekne delik deşik olsa bile hayatta kalma arzusu. Kaosa olan sevginin kaba, samimi itirafı, bu kaosda acı uzun zamandır nefes almak kadar alışılmış hale gelmiştir.