Back to Me

Hafıza garip bir şeydir. Bazen eski ütünün kokusunu ve annemin ocak başında söylediği şarkıyı hatırlar, bazen de sanki hiç var olmamışlar gibi yüzleri silip süpürür. Sanki her şey normal, kurallara göre yaşıyor, çalışıyor, kapıyı kapatıyorsun, ama içimde artık eskisi gibi hayatı kovboyun kementiyle çeviren pervasız adam yok. Her şey daha yavaş, daha yumuşak, daha temkinli hale geldi.

Ama bu yorgunlukta tanıdık bir şey var - parmaklarını sıkıca tutan, “dün” ve “yarın” arasında dağılmana izin vermeyen sıcak bir avuç gibi. Ve belki de tam da böyle anlarda anlıyorsun: gerçek güç, koştuğun çemberde değil, neden koştuğunu unutmamış olmanda.