生きている

Işık ve yağmur arasındaki ince bir çatlak, dünyanın nefesinin hala duyulduğu yer. Her satır, camın arkasından nefes vermek gibi, arkasında acı, minnettarlık ve kelimeler bittiğinde geriye kalan o sessiz güç var. Bu seste hayatın kendisi yaşıyor - gürültülü, şenlikli değil, gerçek: titreyen, inatçı, fırtınadan sonra toprağın kokusu. Şarkı doğrudan gözlerinize bakıyor, ama korkutmuyor - sadece sirenler ve yağmur bulutları arasında bile çiçeklerin hala açtığını hatırlatıyor.