Adesso

Artık “uygun anı” beklemedikleri bir dünya. Her şey şu anda, bu yankılı *adesso*'da gerçekleşiyor. Ne yarın, ne sonra, ne de “hazır olduğumda”. Ses kesiliyor, ama emin adımlarla ilerliyor - sanki uzun bir uykudan sonra nihayet ışıklar açılmış ve tüm bu zaman boyunca yanında duran kişinin kim olduğu anlaşılmış gibi. Her “adesso”da bir meydan okuma, yorgunluk, inatçı bir “yaşıyorum, rağmen” var. Biraz abartılı, biraz İtalyanca güzelliği - yaralar bile manifestolu bir dövme gibi ses çıkarır. Ve olan her şey birdenbire önemsiz hale gelir. Önemli olan, yapılan şeydir. Şu anda.