Осінь

Sonbahar, sıcaklığın derece değil, dokunuş olduğunu bir kez daha hatırlatıyor. Hava yapraklar ve yorgunluk kokuyor, pencerelerin dışındaki ışık titriyor - artık ısıtıyor değil, ama sanki ısıtmaya çalışıyor gibi. İçimizde bir yerlerde, eski oyuncakların üzerindeki toz kadar yumuşak ve aynı derecede inatçı bir hüzün yerleşiyor. Sanki biri “eskiden” ile “şimdi” arasındaki camı kırmış ve şimdi de anıları kesmemek için çıplak ellerimizle parçaları toplamak zorunda kalıyoruz.

Sessizlik, kelimelerin artık hiçbir şeyi düzeltemediği zaman yeni bir dil haline gelir. Ve sonbaharla dans etmek kalır - biraz tereddütle, biraz da sisin dağılacağı ve bugün ısıtan ellerin son güneşle birlikte kaybolmayacağı umuduyla.