В сутінках печалі

Unutulmak bilmeyen anılardan kaçmaya çalışmanın hipnotik bir yanı vardır. Eski bir fotoğrafı parmağınızla silersiniz, ama yüz yine de çiziklerin arasından görünür. Burada sessizlik herhangi bir çığlıktan daha yüksek ses çıkarır ve karanlık bir tehdit değil, hala birinin sesinin duyulduğu, neredeyse tanıdık bir dokunuşun olduğu bir ev haline gelir.

Bu hikayedeki aşk, şefkatle değil, acı yoluyla garip bir kurtuluşla ilgilidir. Binlerce kez kaçıp yine de acı veren yere geri dönmenin, çünkü orada hayatın olduğu ile ilgilidir. Ve hafıza cam gibi keskin olsa da, kalp yabancı ellerde atsa da, yine de boğulmak istersiniz. Çünkü sadece bu derinlikte nihayet korku sona erer.