просто лети

Bazen geçmiş, eski bir fotoğraf albümü gibi görünür - biraz tozlu, ama hala canlı bir şeylerin kokusunu taşır. Sayfalar sessiz bir tıklama ile çevrilir ve kareler arasında “biz” yavaş yavaş “ben” olur. Ama trajedi yok, sadece bir yasallık: biri yoluna devam ederken, diğeri bir zamanlar kendi yaktığı ışıklara bakmaya devam eder.

Bu seste, abartısız, yumuşak bir veda var. Sessizliği korkmamayı nihayet öğrenmiş iki insanın konuşması gibi. Rüzgâr artık düşman değil, rehber olduğunda. Sözler artık kurtarmıyor, ama incitmiyor da. Ve geriye kalan tek şey, içindeki küçük ama esnek alev hala yanarken, değişime doğru uçmak.