Уходя

Bazen şehir sizi dışarı itiyormuş gibi gelir - gürültü, ışık, boş gözlü ve yüzleri yerine telefonları olan insanlar. Ve o zaman, bu söylenmemiş sözler ve yorgunluktan oluşan esinti sizi geri çekmesin diye kapıyı sıkıca kapatmak istersiniz. Her şey canlı gibi görünüyor, ama artık uyum içinde değil. Nabız yanlış yere atıyor, günler yabancı bir takvim gibi geçip gidiyor, ama içimizde bir tür içsel kaçış var, valizler olmadan, ama eve eskisi gibi dönemeyeceğin hissiyle.

Parça, dünyanın devam ettiği sırada, geçmişin tozunu temizlemek, içinden eski acıyı çıkarmak için bir girişim gibi geliyor. Biraz kirli, biraz güzel - yağmur sonrası şehir gibi. Ve orada bir yerde, yorgunluk ve umut arasında, sessiz bir “bekliyoruz” duyuluyor - sanki biri yine de bu kapalı kapının diğer tarafında kalmış gibi.