Незабудки

Gece yine gereğinden uzun. Telefon, kendini kandırmanın dedektörü gibi: sadece bir kez ararsan her şey daha kolay olacak gibi geliyor, ama aslında boşluk daha da güçlü bir şekilde çınlıyor. “Arama, yazma”, “ara, yaz” gibi cümleler, kalp ve gurur arasındaki bir tartışma gibi dönüp duruyor ve yorgunluk galip geliyor. Pencerenin dışındaki yağmur, içimdeki yankıyla aynı ritimde ses çıkarıyor ve nakaratındaki AMG bile hızla ilgili değil, bu duygudan uzaklaşmak için herhangi bir yere gitme arzusuyla ilgili.

Burada bir trajedi yok, sadece herkesin aşina olduğu bir karmaşa var: aşk çoktan gitmiş, ama alışkanlık henüz bunu anlamamış.