Я не забыл

Bir zamanlar her şey basit görünüyordu: akşam, müzik, kıvılcım - ve dünya sanki durmuş, bir duygunun doğuşunu izlemek için. Ve sonra, her zamanki gibi, biri dayanamadı, sözünü bitiremedi, sonuca ulaşamadı. Şimdi geceler uzun, düşünceler ise kısa ve hep aynı: orada bir yerde - o eller, o koku, o kahkaha. Geri kalan her şey neon ışıklar ve kadehlerde eridi, sadece kalabalığın içinde tanıdık bir silueti arama alışkanlığı kaldı.

Bu tür hikayelerde aşk romantizm değil, ruhun kronik bir durumudur: sanki bırakmış gibi görünür, ama vücut unutmayı reddeder. Ve her kadeh kaldırma, her şarkı çok geç gönderilmiş bir itiraf gibi gelir.