Odio Madrid

Madrid'de bahar yasemin, şarap ve hafifçe yanmış hayallerin kokusuyla doludur. Etraf her zamanki gibi güzel - aynı sokaklar, aynı ışık, hatta aynı yıpranmış masa örtüleriyle aynı kafeler. Sadece artık başka insanlar oturuyor. Bir zamanlar ev gibi gelen şehir, birdenbire yabancılaşıyor: gülümsüyor, ama tanıyamıyor.

Sanki her şey çoktan yaşanmış gibi, ama yine de bir kez daha yaşamak isterdim - naiflik olmadan, ama aynı ateşle. “Biz” olduğumuz yerde, anıların müzesi kaldı: sessiz, biraz gösterişli ve çok dürüst. Madrid mutlu bir son vaat etmişti, ama senaryo ikimiz için yazılmamış. Ve şimdi cevaplanamayan tek soru, artık insan olmaktan çıkmışsa, “kendi yeri”nin nerede olduğu.