No te borro

Bazen hafıza, elin fotoğrafları silmeye cesaret edemediği eski bir telefon gibidir. Her şey açık gibi görünse de: orada öpücükler kılığına girmiş zehir ve arkasında sürekli kurnazlık olan bir gülümseme vardır. Ama parmak yine de ekranın üzerinde kayıyor, sanki en azından bir mesajın birdenbire başka bir şeye dönüşeceğini umuyormuş gibi. Kafada kaos, kalpte aralıksız bir sirk, çalma listesinde ise her zamanki gibi “kendisi halleder” diyen karma hakkında bir şarkı çalıyor.

Ve gurur “sil” diye tıslasa da, içimde yine de gerçek gibi kokan o üç saniyelik mutluluğa yer var. Sadece şimdi onlara yeni bir filtre eklendi - ironi ve kaşları yukarı kalkık.