Pensé

Acı geçtiğinde, garip bir boşluk kalır - siyah değil, hafif viski kokusu ve söylenmemiş sözlerin yankısı olan bir boşluk. Bu boşlukta artık dramaya yer yoktur: sadece her şeyin bittiğinin ve bunun daha iyi olduğu konusunda sakin bir farkındalık vardır. Müzik, “eski sevgili için acı çekmek” kavramının kendisiyle alay ediyor gibi - çünkü ne kadar sürecek ki? Oldu, geçti, unuttuk. Neredeyse. Bazen hafıza yine de bardağın içindeki yüzü gösterir, ama artık bu sadece bir alışkanlık, bir yara değil. Bu, ritimle olgunlaşma, burada hüzün bir yük değil, bir stil.