ДЫК КЫН ДЫШ

Yolun tozu ve bozkırların sessizliği hakkında her şeyi bilen sıcak rüzgar kokusu geliyor. Ritim sanki taşların üzerinde tökezliyordu - acele etmeden, inatla, sadece uzun zamandır anlayanlara özgü o içsel inatçılıkla: Kimse kendin gitmezse çağırmayacaktı. Uzaklarda, yankı ve zamanla bulanıklaşmış sesler çınlıyor, sanki eski dostlar rüzgarın üzerinden konuşuyor gibi. Müzik, ufuk çizgisinde güneş gibi sallanıyor - ne batım ne de şafak. Her nota sanki ayakların altında toz ve tuzdan bir iz bırakıyor gibi. Ve kelimeler anlaşılmasa bile, her şey açıktır: yol çağırır ve kalp ona, bir tür kadim, acı verici derecede tanıdık bir ezgiyle cevap verir.