Somebody's Pleasure

Bazen yorgunluk işlerden değil, kendi kafandan gelir. Sürekli fısıldıyor:"Mutlu olmalısın. En azından biraz."Ve içimde, sanki tavan arasında biri koşuşturup, anılarla dolu kutuları düşürüyor gibi bir düşünce gürültüsü var. Her şey var gibi görünüyor: yanımdaki insanlar, sohbetler, beğeniler, ama huzur yok.

Müzik, uzun bir günün ardından geç saatlerde, şehir nefesini vermişken, kalp hala telaş içindeyken çalar. Ses, birikmiş tüm gürültüyü içinden temizlemenin, çatlakları dikmenin ve sonunda “her şey yolunda” oyununu oynamayı bırakmanın bir yolunu arıyor gibidir.

Ve satır aralarında, küçük, inatçı bir umut duyuluyor: mutluluk yine de gerçek olabilir. Çaba sarf etmeden. “Gerekli” olmadan. Sadece, kaçmayı bırakmadan önce nefes almak gibi sessiz.