18

On sekiz yaşında aşk, uzun bir koşudan sonra ilk kez nefes almak gibidir. Biraz baş dönüyor, nefes kesiyor, ama bu hava olmadan yaşayamayacakmış gibi geliyor. O zamanlar her şey daha basitti: tek bir öpücük binlerce sözün yerini alabilirdi ve dünya, birbirlerinin yanaklarına bastırılmış iki avuç arasında sığabilirdi. Yetişkinlik geldi, ama o duyguyu arama alışkanlığı kaldı. Zamanın eski bir film şeridi gibi uzadığı, hiçbir şeyi açıklamaya gerek olmayan, çünkü “biz” zaten cevabımız olan o duygu. Ve o çocukça naif sıcaklıktan sadece yansımalar kalsa da, yine de oraya dönmek istiyor insan - en azından bir şarkı için.