Mówili Na Nią Słońce

Deniz, güneş kremi ve çizgili mayolu çocukluk kokuyor. O zamanlar her şey sonsuz gibi görünüyordu - en geç batan güneş bile. Dalgalar alçak sesle şarkı söylüyordu, kum dizlere yapışıyordu ve geceler o kadar aydınlıktı ki, sanki gökyüzü günü kapatmayı unutmuş gibi görünüyordu.

Şimdi tüm bunlar bir rüya gibi geliyor - Baltık'tan gelen eski bir kartpostal gibi solmuş. Tatlı, biraz yapışkan, Temmuz fuarlarından kalma pamuk gibi. O zamanlar aşk sıcaktı: baş döndürücüydü, ama kimse gölgeye geçmek istemiyordu. Ve geriye kalan tek şey, fısıldayarak söylenen bir isimdi: “Güneş”.