夢をみせて

Dünya, nefes alıp verme arasında donuyor - bir yerde rüya, anılar ve vedalaşma sınırında. Burada her şey sessiz ve şeffaf bir ışık kokuyor: sanki bahar çok geç gelmiş ama yine de sakuraları getirmiş gibi. Müzik, yanımızda bir nefes gibi akıyor - neredeyse bir dokunuş, neredeyse hiç söylenmemiş bir söz gibi. Her seste acıtan bir hassasiyet ve hala seven bir acı var. Bu bir drama değil, "biraz daha"nın sonsuzluğa uzandığı geçmişe yumuşak bir veda. Ve sabah her şeyi silse de, gece geri getirilemeyenleri yaşamaya izin verdi. O kadar kırılgan, o kadar güzel ki, sessizlik bile sonrasında devamı gibi geliyor.