Büyük İnsan

Aşk, elbette, çöp değildir - öylece ilk bulduğunuz kutuya atamazsınız. Ama bazen çok canınız ister: tüm bu duygusal karmaşayı toplayıp, “aramayın - özlemiyorum” yazan bir kutuya koyup, ekspresle hiçbir yere göndermeyi. Şarkıda tam da bu durum anlatılıyor: kalp, her şeyin geçtiğine kendini neredeyse ikna etmişken, her tanıdık ses duyulduğunda hafıza hala devreye giriyor.

Sözler sanki eski bir pikap gibi döngü halinde, “seviyorum” ve “acı” kelimelerinin aynı şekilde seslendiği yerde takılıp kalmış gibi. Yine de bu tekrarlamada insani bir şey var - sonuna kadar konuşursan, daha kolay olacak diye sessiz bir umut. Ya da belki de olmayacak. Ama kulağa hoş geliyor.