Heut ist wieder Samstag!

Cumartesi yine eski bir dost gibi geliyor, her seferinde “sadece bira içeceğiz” diye söz veriyor, ama sonunda masada danslar ve Perşembe gününe ait kayıp anılarla bitiyor. Her şey tanıdık bir senaryo gibi: Pazartesi - kendi kendine sözler, Salı - kahve ve pişmanlık, Çarşamba - artık her şeyin kontrol altında olduğuna dair çekingen bir umut... ve işte yine Cuma köşeden göz kırpıyor.

Kulağa kolay geliyor, bir bardaktaki baloncuklar gibi, ve küstahça, sabahın üçünde kahkaha atmak gibi. Burada anlamdan bahsetmiyoruz, nefes almaktan bahsediyoruz. Birkaç saatliğine, hafta içi kim olduğunuzu unutmanın ve sadece ritmin sizi götürmesine izin vermenin ne kadar iyi olduğu hakkında. Bu sonsuz “bugün yine cumartesi”de garip bir terapi var: hayatın derin olması gerekmez, bazen sadece müziği açıp bugün hangi gün olduğunu düşünmeyi bırakmak yeterlidir.