AUSNAHMEZUSTAND

Gece kalabalığı tek bir büyük organizma gibi hareket ediyor: kimisi içiyor, kimisi bağırıyor, kimisi itişip kakışıyor - ve hepsi “eskalasyon olsun” sloganı altında. Sözler, hakemlerin son düdüğü çalmadan önceki ıslığı gibi geliyor: futbol, kavga, tüketim, sıfır sonuç - sanki hayat, kuralları peçeteye yazılmış bir maç haline gelmiş gibi. Her kıtada beton kokusu, tekerlekler, adrenalin ve her şeye izin verilen hafif bir halüsinasyon var; ne utanç, ne pişmanlık, sadece anlık bir keyif ve yarın sabahı alay eden yüksek sesli kahkahalar.

Sesindeki ironi nazik, neredeyse ev gibi samimi: övünme ve saldırganlık yorgunluğun prizmasından birbirlerine bakıyorlar ve finalde sadece yumuşak bir anlayış kalıyor - hala hayatta olduğunu hissetmek için bu kadar gürültü. Brutalitenin arkasında bir tür hüzünlü sıcaklık gizleniyor: insanlar kendilerini daha büyük hissetmek için kavga ediyorlar ve bu komik, biraz acınası ritüelde modern birlikteliğin kendine özgü bir gerçeği var.