Wind

Bazen dünya ıslak bir kartpostal gibi görünür - her şey yerinde gibi görünüyor, ama renkler bulanıklaşmıştır. İnsanlar selamlaşır, “nasılsın” diye sorar ve cevap beklemeden hemen arkalarına dönerler. Kalpler, kış için pencereler gibi kapanır - dışarıya sızmaması için. Beğeniler bile sohbetlerden daha sıcaktır.

Bu satırlarda - yalnızlığın norm haline geldiği, tesellinin insanlardan değil, sessizce, neredeyse tanıdık bir “dayan” diye şarkı söyleyen rüzgardan geldiği gündelik hayat anlatılıyor. Hüzün bağırmaz, sadece yanında oturur, çay doldurur ve yorgun olmanın zayıflık değil, bir varoluş biçimi olduğunu hatırlatır. Bazen kurtaran mucize değil, kış havasının bile şarkı söyleyebildiğini düşünmektir.