Angguk-Angguk Geleng-Geleng

Herkesin kaderinin buna bağlıymış gibi ritimle başını salladığı bir dünya. Kafalar yukarı-aşağı, sağa-sola hareket ediyor - otomatik olarak, alışılmış bir şekilde, sanki böyle olması gerekiyormuş gibi. Çünkü tartışmaktan ziyade kabul etmek daha kolaydır. Uyum sağlamak, sıra dışı davranmaktan daha kolaydır. Ama içlerinde sessiz bir kargaşa vardır, yüzlerinde ya da seslerinde gösteremedikleri bir kargaşa.

Bit, sanki birinin parmağının nazik kontrolü altındaki kuklaların marşı gibi, ölçülü adımlarla ilerliyor. Sözlerde çocuk şarkısı, hiciv ve biraz da acı var. Her “sabır, sabır” bir nefes gibi geliyor - nesiller boyunca öğrenilmiş yorgun bir sabır. Ritmin arkasında - itaat ve farkındalık arasında bir tereddüt var. Herkesin başını salladığı, ama birinin ritimle göz kırptığı bir dans.