Люди с автоматами

Huzurun emniyet kilidi ile sağlandığı bir dünya. Silahlı insanlar düzeni korurken, diğerleri yaşamış gibi davranıyor - çalışıyor, gülüyor, ipotek ve indirimlerde mutluluk arıyor. Her şey doğru, güvenli ve öngörülebilir gibi görünüyor. Ama nedense içim titriyor - sanki biri sürekli parmağını tetiğin üzerinde tutuyormuş gibi, gülümsese bile.

Metalin uğultusu ve kuru sloganların altında garip bir his beliriyor: iyilik çoktan ateş etmeyi öğrenmiş, kötülük ise sadece şekil değiştirmiş. Geriye sadece bu alaycı ritim kalıyor, her “evet, doğru”dan sonra sessizce “belki de öyle değildir?” sesi duyuluyor.