Los días que vendrán

Veda etmelerde özel bir hassasiyet vardır - titreyen ama yine de ısıtan mum ışığı gibi. Artık hiçbir şeyi tutamayacak durumda olduğunda, en azından saklamak kalır: kahvenin kokusu, sesin yumuşaklığı, mutluluğun hemen ardından gelen o saniye. Hafıza, sonsuzluğun deposu haline gelir, her ne kadar göz kapaklarının altındaki kum tanesi kadar küçük olsa da.

Şarkı sessizce çalıyor, neredeyse kelimeler arasındaki nefes gibi. İçinde drama yok - sadece tüm canlıların bir gün veda edeceği gerçeğiyle uzlaşma var. Ama bunu güzel bir şekilde yapıyor: sıcaklıkla, cebinde nisan ayı dolunayıyla ve son bir yudum şampanyayla, hatırlamak için - güzeldi.