Rubber Band Man (with Hozier)

Kırık bir bardağın kenarına yazılmış bir günlük notu gibi biraz: hiçbir şeyin gerçekten kalıcı olmadığını nazikçe ve bilinçli bir şekilde kabul ediyor, ancak bunu gülümseyerek yapıyor. Ses, sanki başka bir odadan gelen bir mektup gibi: anılara yakın, adımlara uzak; kelimeler, eski bir lastik bileklik gibi, çatlaklardan deliklere uzanıyor, sınırlarını bilse de hala şeklini koruyor. Burada ahlak dersi yok - sadece sessiz bir hayatta kalma rehberi var: taş gibi değil, esnek olmak, isterseniz kuşları beslemek ve dünyayı çimentoya hapsetmemek. İçsel kaos ışığa bürünmüş, gece yeni bir dövme gibi anılar su yüzüne çıkıyor ve "yeniden başlama" isteği dramatik değil, çocukça ısrarcı geliyor. Kayıp için bir çığlık değil, bir zamanlar "sonsuza dek" olan şeye sıcak bir selam oluyor ve yine de yeniden denemeye çalışılabilir.