everywhere<3

Bazen yaşayan insanların hayaletleri ölülerden daha çok rahatsız eder. Ve sanki her şey bitmişti: sokaklar değişmiş, şarkı tekrar tekrar çalmaktan çoktan çalma listesinden silinmişti ama dönüp bakma alışkanlığı kalmıştı. Her yansımada bir ipucu, kalabalığın gürültüsünde tanıdık bir ses, karanlıkta ise olmayan hatlar var. Ve akıl bunun sadece hafızanın bir oyunu olduğunu söylese de, beden farklı hatırlıyor. Her "benzer"de irkiliyor, rastgele ellerde sıcaklık arıyor ve bunun olmadığını görünce öfkeleniyor. Geçmiş adımların ritmi, ışığı ve yankısı arasında, sanki dünya sadece bir kişinin yansıdığı bir aynaya dönüşmüş gibi garip bir his kalıyor. Ve bu yüzden boşluk nedense çok gürültülü geliyor.